Comfort Zone

Af en toe krijg ik de zenuwen sinds het boek uit is gebracht. Hoeveel makkelijker was het geweest als het manuscript lekker in de kast was blijven liggen. Want nu word ik vaak uit mijn Comfort Zone gerukt. Dat is natuurlijk prima, want als ik nu hele dagen in mijn hangmat lag te tukken was het een slecht teken. En als ik zo naar buiten kijk trekt de hangmat me ook niet zo, want de regen komt met bakken uit de hemel. Maar saai is het hier zeker niet!

Het is heel bijzonder om deze rollercoaster een keer mee te mogen maken. De laatste weken heb ik dingen meegemaakt die anders nooit op mijn pad waren gekomen. Gisteren was er zelfs een uitgever die contact zocht omdat hij een paar dingetjes wilde weten. Zulke contacten komen in de toekomst waarschijnlijk nog prima van pas.

Maar over de Comfort Zone: woensdag kreeg ik een berichtje van een radiozender met de vraag om een interview. En als ik iets erg vind, is het om mezelf te horen praten. Ik praat graag, zoals velen van jullie misschien wel weten. Jarenlang heb ik mezelf wijs gemaakt dat dat komt omdat ik hele dagen met kleine kinderen thuis zat en het fijn vond om eens een keer een normaal gesprek te kunnen voeren wanneer ik mensen tegenkwam die de 1.40 meter zeker overtroffen. Maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Als ik met kennissen of vriendinnen ben praat ik gewoon veel. En ik luister een stuk minder goed. Ja ja, zelfkennis komt met de jaren.

Juist nu vind ik het interessant om beter te luisteren, want alles wat je nu tegen me zegt kan tegen je gebruikt worden in het volgende boek. Dus vertel me gerust je diepste geheimen. Ik hang aan je lippen... Maar daar ging dit verhaal eigenlijk niet naartoe. De Comfort Zone: daar word ik morgen ruw uitgerukt, om 10.20 uur om precies te zijn. Want dan belt er iemand van een radiostation. Die ik niet bij naam ga noemen, want ik heb liever dat je niet luistert. Het idee dat ik een black out kan krijgen of er zomaar iets stoms uit kan flappen om maar iets te zeggen, gaat mij vannacht zeker wakker houden. Gelukkig mag ik een stuk voordragen uit eigen werk. Voorlezen lukt nog wel. Het interview zal 15 lange minuten duren. Hoe makkelijk was het geweest om woensdag een berichtje terug te sturen met de melding dat ik geen interesse had. Ik heb echt op het punt gestaan. Maar ja, dat kan je ook niet maken. En dan zie je jezelf tikken: Wat een leuk idee! Gelijk versturen natuurlijk, daar komt mijn impulsieve kant weer bovendrijven. Dus ik heb het volgende bedacht: sinds nu staat een keer op de radio komen op mijn bucketlist en morgen kan ik hem al schrappen! Het uitgeven van een boek had er ook zomaar op kunnen staan.

Word vervolgd... Ik laat jullie binnenkort weten hoe ik me die helse 15 minuten heb gehouden. Nu moet ik alleen nog een stukje uitzoeken om voor te lezen. Een stukje zonder seksscenes, dat weet ik heel zeker! Mocht je nog goede suggesties hebben: ik verneem het graag (vandaag nog) ;-) van je.

Fijn weekend allemaal!

Twitter Facebook LinkedIn Volgen