Wat een dag!

Wat een dag! Vanochtend stond ik op met het idee dat ik taarten ging bakken. Ik moest er nog een paar afwerken en in de middag één wegbrengen. Dat ging uiteraard door, maar er gebeurde meer!

Halverwege de ochtend ging de telefoon. Dat gebeurt vaker. Dit was echter de eerste keer dat ik een journalist aan de lijn had. Hij was door iemand getipt en had interesse in mijn boek Ontploffingsgevaar en in mijn bedrijf CosyFood. Hoe leuk is dat!

Toen ging alles snel. Hij wilde graag een gesprek, waar ik uiteraard voor open stond. Ik had wel tijd. Morgen kon in ieder geval, maar vandaag was ook geen probleem. Lekker impulsief! Hij kwam vanmiddag dus langs rond een uur of één. En het was misschien ook wel leuk als ik een taartje voor de foto had, want rond half twee/twee uur kwam de fotograaf. En dan zeg je uiteraard dat dat helemaal prima is. Geen probleem! Ik stond inmiddels te trillen als een rietje. Het was half 11.

De kinderen hadden wel door dat ik een beetje uit mijn doen was. Iedereen hielp mee. We moesten wat eerder eten, Valentijn bracht Lennart naar school (doet hij stiekem al de hele week hoor) en Waldemar wilde de kamer wel even stofzuigen. Gelukkig had ik Gwendolyn voor mode-advies en kon ik kiezen uit een paar setjes. Het werd de nieuwe tijgerprintjurk. Inmiddels rende ik als een idioot door het huis, want de citroentaartjes voor Tante Annies (een restaurant waar ik voor werk) moesten nog af en er werden binnen 5 minuten nog twee andere taarten afgehaald. En wat voor taart moest ik maken voor de foto? In eerste instantie ging ik voor de Tony Glamour Party Pie. Die vind ik er altijd zo mooi uitzien. Maar in alle consternatie vergat ik een stevig karton onder de taart te doen en ik vond de vulling anders smaken dan anders. Toen ik de witte chocola tegenkwam in de magnetron, verklaarde dat een hoop. Mijn hersens waren duidelijk ergens anders mee bezig. Over naar plan B.

Ik had een biscuitkapsel klaar staan voor de taart van een klant, maar ik had nog wel tijd om die later opnieuw te bakken. Ik vulde hem met aardbeienjam en vanille botercreme, werkte hem af met blauwe enchanted cream en chocoladedrip. Die laatste werkte niet mee, maar toen die erop zat, kreeg ik weer hoop dat het ging lukken. Ik had nog veertig minuten. Even afwerken met macarons, schuim, witte frambozen knetterchocola, strooisel en als finishing touch een beetje glitter, en de eer was gered.

En niet voor niets! Even na één uur stond de journalist van de Tubantia voor de deur. We hadden een heel gezellig gesprek en na een half uur ging de bel. Wie kon dat nou weer zijn? De fotograaf dus, waar ik allang niet meer aan dacht. Ik mocht op de foto met mijn taart en een paar boeken. Niets voor mij, want foto's en ik gaan niet zo goed samen. Ik ben benieuwd wat hij ervan heeft gemaakt. Ik heb hem gewaarschuwd!

Na ruim een uur stond ik na te shaken. Dit scenario had ik niet bedacht toen ik opstond. En het is maar goed dat alles zo snel achter elkaar gebeurde, anders had ik zeker een slapeloze nacht gehad. Maar wat een bijzondere dag! Van mijn moeder en zus begreep ik dat er aan de andere kant van Nederland (waar het verhaal zich gedeeltelijk afspeelt) zelfs boekhandels zijn die graag een paar exemplaren op de toonbank willen leggen. Ik kan het allemaal niet geloven! Ik had er in deze coronatijd juist bewust voor gekozen om geen boekhandels en bibliotheken te benaderen, omdat signeersessies of lezingen niet echt handig zijn in deze tijd (en ik had niet de illusie dat ook maar iemand hierop zat te wachten). In de toekomst sta ik hier uiteraard voor open!

Al met al dus een enerverende dag. Het eerste boek heb ik stiekem al verkocht aan de buurmannen, gesigneerd en wel. Voor morgen ligt hier nog een stapeltje, mocht je interesse hebben en in de buurt wonen... Ik ben heel moe van alle indrukken, maar wilde jullie deze gebeurtenissen niet onthouden. Ik ben zo benieuwd wat morgen gaat brengen! In ieder geval een taart... Die staat al genoteerd in mijn agenda.

Liefs, Wendy

Twitter Facebook LinkedIn Volgen