Vol enthousiasme mishandel ik mijn toetsenbord
Oh wow! Je zou denken dat thuisonderwijs met vier kinderen behoorlijk a-relaxed zou zijn. En dat was het de eerste dagen ook... Eigenlijk wist ik best dat vooral de eerste dagen geen pretje zou worden, zeker gezien het feit dat ik niet heel veel verstand van computers heb. Dan is het ook niet gek dat minimaal één kind op de eerste dag niet in de vergadering van Teams kan komen en het dus onmogelijk blijkt om de lessen te volgen. De frustratie borrelde, vooral bij mij, op naarmate de dag vorderde en we besloten al snel ons eigen plan maar te trekken door zelf het lesprogramma op onze manier uit te voeren. Best lekker, want zo duurde de schooldag aanzienlijk korter. Het lukt met de laatste tijd steeds beter om dingen los te laten. En hoe fijn was het toen 's middags bleek dat het helemaal niet aan mij lag en een lieve meester op school het probleem al had opgelost.
Nu iedereen hier in huis zijn draai heeft gevonden, dwing ik mezelf om me iedere dag, zolang de lessen duren, met mijn laptop op de bank te manoeuvreren. Lekker onder mijn warme dekentje met een kop koffie onder handbereik. Zeker geen straf! De eerste dagen liet ik me door zaken die ik op dat moment interessanter vond afleiden, maar inmiddels heb ik de discipline gevonden om per dag het liefst een heel hoofdstuk van mijn nieuwe boek 'De zelfpers' te schrijven. Dat valt niet altijd mee, vooral omdat er ook veel onderzoeksjournalistiek bij komt kijken. Zo wist ik aan het begin van de week bijvoorbeeld niet heel veel over hersenkneuzingen, maar intussen durf ik mezelf bijna een expert te noemen. Je wilt toch geen onzin schrijven...
Op het moment zit ik helemaal 'In the flow' en ontwikkelt het verhaal zich razendsnel, dus vol enthousiasme mishandel ik mijn toetsenbord. Mijn jongste zoontje, die gelukkig ook heel serieus met zijn schoolwerk bezig is, verbaasde zich erover hoe snel ik kan typen. Hier heb ik tijdens mijnstage bij de Libelle ook een compliment over gekregen van columniste Tineke Beishuizen. Ze zat verward om zich heen te kijken waar dat getik toch vandaan kwam en schoot in de lach toen ze me bezig zag.
Op deze manier schiet het dus lekker op. Zoals je op de foto ziet heb ik een prachtig roze toetsenbord, wat extra motiverend werkt. De inspiratie komt ook van alle kanten aanwaaien. Waarschijnlijk zal Boaz niet meer zo vaak in het verhaal voorkomen omdat dit verhaal zich voornamelijk in het oosten van het land afspeelt. Ik weet dat sommige lezers dit niet zo zullen waarderen (ik durf geen namen te noemen, maar er schieten er al wel een paar door mijn hoofd). Maar ik kan alvast verklappen dat er zeer interessante, nieuwe personages voor in de plaats komen. Zoals bijvoorbeeld Tom, die vooral bij de vrouwelijke lezers waarschijnlijk één van de favoriete persoonlijkheden in het boek zal gaan worden (jullie zijn Boaz zo vergeten, beloofd...). Samantha is helaas ook erg van hem gecharmeerd, dus dat belooft niet veel goeds.
Als het verhaal zich op deze manier blijft ontwikkelen, hoop ik het boek dit jaar nog uit te kunnen brengen. Als de uitgever ook enthousiast is natuurlijk, maar daar ga ik voor het gemak maar even vanuit.
Heel veel liefs, Wendy