Boekscout Auteursblog - verhalen van en door auteurs

Wat ben ik in een heerlijke hysterische tijd beland. Het verbaast me wederom wat een boek teweeg kan brengen. De reacties zijn tot nu toe heel positief en de interviews vorige week waren erg gezellig. Er heeft al een stukje in de Tubantia gestaan en vandaag staat er zelfs een artikel op de voorpagina van de Glimlach van Twente. Wat een verrassing, want ik dacht dat het gewoon tekstje ergens binnenin de krant zou zijn!Vorige week was ik ook op de radio. Telefoneren is al niet zo mijn ding en als ik dan ook nog op de radio kom, zorgt dat toch voor lichte stress. Maar het was een superleuk gesprek; het liep makkelijk. Zelf heb ik er, zoals vele mensen met mij, moeite mee om mezelf terug te horen. Maar voor jullie is hier de link zodat je het gesprek op TwenteFM terug kan luisteren als je dat leuk vindt: https://twentefm.nl/ietsgemist/14479/het-nieuwe-boek-van-wendy-eerland-oldenzaal.html. Volgens mij klonk het redelijk relaxed, hoewel ik na het gesprek nog even na zat te shaken.Het boek is inmiddels in alle boekhandels in Oldenzaal verkrijgbaar. Ik weet niet of ze het allemaal al in huis hebben, maar de meesten hebben het in ieder geval wel besteld. En hoe leuk is het dat mijn boek tevoorschijn komt als ik mijn eigen naam intik bij bol.com. Onwaarschijnlijk leuk en bijzonder! Ik ben dankbaar voor alle publiciteit tot nu toe en ik hoop dat jullie allemaal gaan genieten van dit nieuwe avontuur van Samantha. Mijn gevoelens voor haar zijn inmiddels een stuk zachter geworden door de ontwikkeling die ze in dit boek doormaakt. Het is wel grappig dat een lezer ook aangaf zelfs een soort van sympathie voor haar te voelen aan het einde van het verhaal. Dat was precies het gevoel dat ik zelf ook had! Dus misschien is ze helemaal zo slecht nog niet, zoals ook al op de achterflap staat. Verder zal ik niets spoilen. Veel leesplezier allemaal! En geniet nog even van de vakantie...Liefs, Wendy

Wat een fantastisch nieuws. 'De zelfpers' zal na verschijnen zelfs verkrijgbaar zijn via bol.com! Stukje uit de mail van de uitgever:Je hebt een bijzonder boek geschreven. Het is daarom belangrijk dat we ook geïnteresseerden buiten je directe kring bereiken. We hebben daarom besloten om je boek toe te voegen op Bol.com. Je boek is enkele dagen na de verschijning beschikbaar op Bol.com.Bij de Cigo op de Thij in Oldenzaal hebben ze hem binnenkort ook in de schappen liggen. Ik ben zo blij!

Wat een heerlijke, maar hectische tijd is er aangebroken. Vorige week kreeg ik een telefoontje van de uitgever. Ze zijn dolenthousiast over mijn nieuwe thriller 'De zelfpers' en daarom zal deze op vrijdag 23 juli al verschijnen.Inmiddels heb ik nog minder dan twee weken tot de deadline, dus het is een spannende periode. Niet alleen moet ik het hele manuscript nog een keer doorlopen. Er moet ook een cover voor het boek worden bedacht (gelukt!), een ondertitel en ik moet een leuke foto voor de achterkant aanleveren (wat niet meevalt, want de camera houdt over het algemeen niet zo van mij). In het kader van dit laatste punt heb ik dit keer een fotograaf en een visagist/kapper in de arm genomen. Soms moet je het jezelf niet te moeilijk maken... Dankzij Kitty van Sjiek photo&film en Marijke van Studio Flexxup is het resultaat in mijn ogen fantastisch geworden!Ik kan niet wachten tot het 23 juli is en ik ook dit boek weer in mijn handen mag houden. Hopelijk zullen jullie ook van dit vervolg op 'Ontploffingsgevaar' genieten. Samantha ontwaakt uit haar coma en komt onder zware bewaking in een revalidatiecentrum terecht. Zodra ze genoeg hersteld is, zal ze worden overgebracht naar een penitentiaire inrichting voor vrouwen. Maar dat is ze zeker niet van plan. Ze gaat nog liever dood en strijdt voor haar vrijheid, waarbij ze over lijken gaat.De boeken kunnen ook goed los van elkaar gelezen worden. Voor de liefhebbers die in de buurt van Oldenzaal wonen en niet willen wachten, leg ik thuis een flinke stapel klaar. Het lijkt me heerlijk om jullie allemaal weer te zien! Hopelijk zal er dit keer qua promotie meer mogelijk zijn nu de corona-regels wat versoepeld gaan worden. In de bibliotheek van Oldenzaal gaat er in het najaar waarschijnlijk ook iets leuks gebeuren...Heel veel liefs, Wendy

Oh wow! Je zou denken dat thuisonderwijs met vier kinderen behoorlijk a-relaxed zou zijn. En dat was het de eerste dagen ook... Eigenlijk wist ik best dat vooral de eerste dagen geen pretje zou worden, zeker gezien het feit dat ik niet heel veel verstand van computers heb. Dan is het ook niet gek dat minimaal één kind op de eerste dag niet in de vergadering van Teams kan komen en het dus onmogelijk blijkt om de lessen te volgen. De frustratie borrelde, vooral bij mij, op naarmate de dag vorderde en we besloten al snel ons eigen plan maar te trekken door zelf het lesprogramma op onze manier uit te voeren. Best lekker, want zo duurde de schooldag aanzienlijk korter. Het lukt met de laatste tijd steeds beter om dingen los te laten. En hoe fijn was het toen 's middags bleek dat het helemaal niet aan mij lag en een lieve meester op school het probleem al had opgelost.Nu iedereen hier in huis zijn draai heeft gevonden, dwing ik mezelf om me iedere dag, zolang de lessen duren, met mijn laptop op de bank te manoeuvreren. Lekker onder mijn warme dekentje met een kop koffie onder handbereik. Zeker geen straf! De eerste dagen liet ik me door zaken die ik op dat moment interessanter vond afleiden, maar inmiddels heb ik de discipline gevonden om per dag het liefst een heel hoofdstuk van mijn nieuwe boek 'De zelfpers' te schrijven. Dat valt niet altijd mee, vooral omdat er ook veel onderzoeksjournalistiek bij komt kijken. Zo wist ik aan het begin van de week bijvoorbeeld niet heel veel over hersenkneuzingen, maar intussen durf ik mezelf bijna een expert te noemen. Je wilt toch geen onzin schrijven...Op het moment zit ik helemaal 'In the flow' en ontwikkelt het verhaal zich razendsnel, dus vol enthousiasme mishandel ik mijn toetsenbord. Mijn jongste zoontje, die gelukkig ook heel serieus met zijn schoolwerk bezig is, verbaasde zich erover hoe snel ik kan typen. Hier heb ik tijdens mijnstage bij de Libelle ook een compliment over gekregen van columniste Tineke Beishuizen. Ze zat verward om zich heen te kijken waar dat getik toch vandaan kwam en schoot in de lach toen ze me bezig zag. Op deze manier schiet het dus lekker op. Zoals je op de foto ziet heb ik een prachtig roze toetsenbord, wat extra motiverend werkt. De inspiratie komt ook van alle kanten aanwaaien. Waarschijnlijk zal Boaz niet meer zo vaak in het verhaal voorkomen omdat dit verhaal zich voornamelijk in het oosten van het land afspeelt. Ik weet dat sommige lezers dit niet zo zullen waarderen (ik durf geen namen te noemen, maar er schieten er al wel een paar door mijn hoofd). Maar ik kan alvast verklappen dat er zeer interessante, nieuwe personages voor in de plaats komen. Zoals bijvoorbeeld Tom, die vooral bij de vrouwelijke lezers waarschijnlijk één van de favoriete persoonlijkheden in het boek zal gaan worden (jullie zijn Boaz zo vergeten, beloofd...). Samantha is helaas ook erg van hem gecharmeerd, dus dat belooft niet veel goeds. Als het verhaal zich op deze manier blijft ontwikkelen, hoop ik het boek dit jaar nog uit te kunnen brengen. Als de uitgever ook enthousiast is natuurlijk, maar daar ga ik voor het gemak maar even vanuit.Heel veel liefs, Wendy

Lieve mensen,In alle krantenartikelen en op de radio heb ik dit jaar steeds geroepen dat er geen vervolg zou komen op mijn boek Ontploffingsgevaar. Hoe anders alles kan lopen heeft het jaar 2020 reeds bewezen. Je weet nooit wat de toekomst je zal brengen.Dat is ook dat reden dat er een tijdje radiostilte is geweest van mijn kant. Dit hele coronagebeuren was voor mij het laatste zetje om in september een punt achter mijn prachtige bedrijf CosyFood te zetten. Het was een feestje om de mooie taarten, lunches en alles erom heen voor mijn klanten te mogen maken. Helaas werden de taarten door corona kleiner en nog minder lucratief. Soms is het zelfs beter om met leuke dingen te stoppen.Maar het jaar heeft ook zeker goede dingen gebracht! In oktober ben ik in de weekenden in de Donutfabriek hier in de buurt gaan werken. Tot hilariteit van sommige mensen, maar ik moet zeggen dat het zo gek nog niet is. Ik kan het niet leuk noemen, want acht uur achter elkaar donuts in dozen stoppen word je uiteindelijk echt wel zat. Maar je hebt ook tijd genoeg om je gedachten te laten dwalen en na te denken. Samantha, mij minst favoriete persoon in Ontploffingsgevaar, begon zich ook daar steeds meer aan me op te dringen. Wat een kreng is het toch... Ze was duidelijk nog niet klaar met me en ze is er meer dan klaar voor om nog een keer in de spotlights te staan. De inleiding en de eerste twee hoofdstukken stonden al op papier. Daarna liep ik een beetje vast. Maar vorige week stond ik bijna te springen naast de productieband, want ineens wist ik hoe het boek verder zou gaan. Vol hernieuwde energie ging ik de donuts te lijf en thuis krabbelde ik snel op een blaadje welke verhaallijn zich in mijn hoofd had ontsponnen. Dus... Jullie zijn nog niet van Samantha en van mij af. Nu ik mijn leven volledig om heb gegooid en mijn hoofd een stuk rustiger is, ga ik komende winter hard aan de slag met mijn volgende boek. De titel kan ik al verklappen: De Zelfpers. Als je weet wat een zelfpers is, weet je ook dat het weer een gruwelijk spannend boek gaat worden.De komende drie dagen mag ik weer donuts inpakken. Ik vind het superleuk dat mijn nieuwe collega's ook enthousiast zijn over mijn schrijfpraktijken. Ze zijn een nieuwe inspiratiebron voor me. Iedere keer als ik de fabriek binnenkom, heb ik daadwerkelijk het gevoel een andere wereld in te stappen. Vol spannende verhalen en leuke, lieve, bijzondere mensen.Ontploffingsgevaar is nog altijd te bestellen bij Uitgeverij BoekScout, mocht je op zoek zijn naar een leuk kerstcadeau ;-)Ik wens jullie morgen een heerlijk avondje en alvast fijne feestdagen!Liefs, Wendy

Sorry dat deze blog zo lang op zich liet wachten. Maar het is lekker druk met CosyFood en we hebben twee weken op een Duitse berg gezeten. Daarover later meer. Nu eerst het coole nieuws!Gisteren ontving ik een mail van BoekScout. Ze bleken mijn boek te hebben aangeboden bij NBD Biblion, een overkoepelende inkooporganisatie van bibliotheken. En 'Ontploffingsgevaar' is geaccepteerd! Dat houdt in dat mijn boek binnenkort ook in alle Nederlandse bibliotheken verkrijgbaar is. Een recensent heeft er een stukje bij geschreven, waarvan ik een korte indruk zal geven: Na een paar hoofdstukken kwam het boek lekker op gang. De hoofdpersonen kregen weinig diepgang, maar hij vond het een vermakelijke thriller. Nou, dat vind ik helemaal geen gekke recensie voor een debuut. Ik vind het al een enorm compliment dat ze het bibliotheekwaardig vinden. In het Twentse Lifestylemagazine 'TwenteLife' wordt komend nummer ook kort aandacht besteed aan 'Ontploffingsgevaar' en via hun Facebookpagina geven ze een exemplaar weg. Het is een eer dat ook dit luxe magazine zelf interesse toonde.Verder mocht ik nieuwe fanmail van beeldend kunstenaar Renaud Belamour Caprice ontvangen. Hij maakt de mooiste Mail Art! Op de afbeelding bij deze blog is een foto te zien van de prachtige envelop. Dit was de tweede brief van zijn hand die ik in mijn brievenbus vond. Beide enveloppen bevatten een prachtige persoonlijke brief met hersenspinsels van zijn kant. Er zitten geniale ideeën bij, die ik goed zal bewaren voor inspiratie van eventuele volgende boeken.En die sluit ik inmiddels zeker niet meer uit. Tijdens onze vakantie op een boerderij in Beieren drong Samantha zich ineens aan me op. Het was niet mijn bedoeling om een vervolg op het eerste boek te schrijven, maar Samantha denkt daar duidelijk anders over. Op de boerderij heerste een serene rust. Er was geen wifi, wél superslecht bereik. Gelukkig hadden ze geiten, paarden, kippen, een basketbalnet, pingpongtafel en heel veel ruimte om de boerderij waar de kinderen verstoppertje konden doen. Ook lezen en puzzelboekjes bleken ineens erg interessant. En ik voel me tegenwoordig de SpongeBob Monopoly kampioen, want als het weer iets minder was vond dit spel gretig aftrek. Deze plek is in ieder geval een aanrader!Af en toe borrelde de inspiratie op en ging ik met mijn schrijfblok op een bankje in de zon zitten. Daar is Samantha herboren. Ik zal nog niet te veel verklappen, maar haar revalidatie verliep voorspoediger dan voorzien. En ze weigert uit mijn hoofd te vertrekken. Als het leven iets normaler wordt en iedereen weer naar school gaat, denk ik wel rust te kunnen vinden om mijn ideeën uit te werken. Het begin van de rode draad is in ieder geval weer gesponnen.Ik vind het heel lief dat jullie mijn blog zo trouw blijven volgen. Dit keer voelde ik me er bijna schuldig over dat het zo lang duurde voor er iets nieuws te lezen was. Geniet van jullie weekend!Liefs, Wendy

Af en toe krijg ik de zenuwen sinds het boek uit is gebracht. Hoeveel makkelijker was het geweest als het manuscript lekker in de kast was blijven liggen. Want nu word ik vaak uit mijn Comfort Zone gerukt. Dat is natuurlijk prima, want als ik nu hele dagen in mijn hangmat lag te tukken was het een slecht teken. En als ik zo naar buiten kijk trekt de hangmat me ook niet zo, want de regen komt met bakken uit de hemel. Maar saai is het hier zeker niet!Het is heel bijzonder om deze rollercoaster een keer mee te mogen maken. De laatste weken heb ik dingen meegemaakt die anders nooit op mijn pad waren gekomen. Gisteren was er zelfs een uitgever die contact zocht omdat hij een paar dingetjes wilde weten. Zulke contacten komen in de toekomst waarschijnlijk nog prima van pas.Maar over de Comfort Zone: woensdag kreeg ik een berichtje van een radiozender met de vraag om een interview. En als ik iets erg vind, is het om mezelf te horen praten. Ik praat graag, zoals velen van jullie misschien wel weten. Jarenlang heb ik mezelf wijs gemaakt dat dat komt omdat ik hele dagen met kleine kinderen thuis zat en het fijn vond om eens een keer een normaal gesprek te kunnen voeren wanneer ik mensen tegenkwam die de 1.40 meter zeker overtroffen. Maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Als ik met kennissen of vriendinnen ben praat ik gewoon veel. En ik luister een stuk minder goed. Ja ja, zelfkennis komt met de jaren.Juist nu vind ik het interessant om beter te luisteren, want alles wat je nu tegen me zegt kan tegen je gebruikt worden in het volgende boek. Dus vertel me gerust je diepste geheimen. Ik hang aan je lippen... Maar daar ging dit verhaal eigenlijk niet naartoe. De Comfort Zone: daar word ik morgen ruw uitgerukt, om 10.20 uur om precies te zijn. Want dan belt er iemand van een radiostation. Die ik niet bij naam ga noemen, want ik heb liever dat je niet luistert. Het idee dat ik een black out kan krijgen of er zomaar iets stoms uit kan flappen om maar iets te zeggen, gaat mij vannacht zeker wakker houden. Gelukkig mag ik een stuk voordragen uit eigen werk. Voorlezen lukt nog wel. Het interview zal 15 lange minuten duren. Hoe makkelijk was het geweest om woensdag een berichtje terug te sturen met de melding dat ik geen interesse had. Ik heb echt op het punt gestaan. Maar ja, dat kan je ook niet maken. En dan zie je jezelf tikken: Wat een leuk idee! Gelijk versturen natuurlijk, daar komt mijn impulsieve kant weer bovendrijven. Dus ik heb het volgende bedacht: sinds nu staat een keer op de radio komen op mijn bucketlist en morgen kan ik hem al schrappen! Het uitgeven van een boek had er ook zomaar op kunnen staan.Word vervolgd... Ik laat jullie binnenkort weten hoe ik me die helse 15 minuten heb gehouden. Nu moet ik alleen nog een stukje uitzoeken om voor te lezen. Een stukje zonder seksscenes, dat weet ik heel zeker! Mocht je nog goede suggesties hebben: ik verneem het graag (vandaag nog) ;-) van je. Fijn weekend allemaal!

Wow! Wat een overweldigende dag. Het is maar goed dat ik vandaag vrij had en niet veel hoefde. Ik loop al de hele dag met een glimlach op mijn gezicht rond. Dat begon gisteren al, toen er een artikel over mijn boek in de Glimlach van Oldenzaal stond.Vandaag groeide die lach alleen maar, want er stond een behoorlijk groot artikel met een leuke foto in de Tubantia. En dat terwijl foto's en ik over het algemeen niet zo'n goede combinatie zijn. Topfotograaf! Het artikel ging ook over mijn taarten en CosyFood, dus ze wilden een taart en boeken op de foto. Die taart heb ik later aan de fotograaf meegegeven. Als we alles zelf opeten groeien we dicht!Vanmiddag bleek er zelfs een artikeltje in de Bornse Courant te staan. Blijkbaar zit ik nu hardop te grinniken, want mijn zoon vraagt waarom ik moet lachen. Die lach gaat vandaag dus niet meer van mijn gezicht ;-). Al deze aandacht had ik totaal niet verwacht, maar het is natuurlijk superleuk!Bij de boekhandel in Lekkerkerk hangt inmiddels een grote poster op de deur. Hoe gaaf is dat! Binnenkort zal ik de krant in die regio even benaderen. Misschien vinden ze het daar ook wel interessant om een stukje te plaatsen, omdat het verhaal zich voor een groot deel afspeelt in de Krimpenerwaard. Er is natuurlijk wel een persbericht gestuurd naar de media in die omgeving, maar daar was niet uit op te maken dat lezers bepaalde locaties uit die regio zouden kunnen herkennen. Ik lach nog even verder!

'Ontploffingsgevaar' wordt zo goed ontvangen, dat ik serieus overweeg om aan een tweede boek te beginnen. De ideeën ploppen al onverwacht op in mijn gedachten. En mysterieuze plekken tijdens lange wandelingen zorgen voor kriebels en nieuwe inspiratie.Nu heb ik een leuk idee om jullie als lezer actief bij het volgende boek te betrekken. Niet iedereen zal zich aangesproken voelen, maar ik weet zeker dat een aantal van jullie deze gedachtenkronkel kunnen waarderen. Hoe leuk zal het zijn als jullie zelf namen voor personages aan kunnen dragen. Of plaatsen die je triggeren, verhalen van nu of vroeger waar je fantasie van op hol slaat. Spannende plekken met een boeiend achterliggend verhaal. Van een aantal lezers heb ik gehoord dat ze bepaalde plaatsen waar het verhaal zich afspeelt, dachten te herkennen. Ik zal een bericht met jullie delen om het enthousiasme duidelijk te maken:Hoi Wendy, gisteren kwam (eindelijk, haha) je boek binnen! Wat een mooie cover! Natuurlijk gelijk in begonnen, en zojuist heb ik hem weggelegd... uitgelezen. Wat een lekker boek om buiten in de tuin te lezen! Spannend verhaal, leuke intriges, en voor mij vooral: wat een beeldende omgeving!! Moest echt lachen, de polderweggetjes, de loet, het kanocentrum, de hertjes, geweldig! Lekkerkerk wordt natuurlijk niet genoemd, en het zou ook zomaar krimpen of bergambacht kunnen zijn geweest, maar ik kon het me hier in Lekkerkerk helemaal voorstellen 😃. Echt top dat je hebt gedurfd je manuscript nogmaals aan te bieden. Ik ben er blij mee,ik hou wel van een lekker boek. En nu wachten op een nieuw boek!Ik kan niet garanderen dat alle ideeën in het boek verwerkt zullen worden en ik vraag het niet omdat ik zelf geen inspiratie heb. Maar ik ben gewoon benieuwd naar de dingen die zich in jullie hoofd afspelen... Het lijkt me leuk om van jullie te horen!Je mag me ook altijd mailen: weerland@gmail.com

Hoeveel indrukken kan een mens in zo'n korte tijd opdoen... Hoogste tijd voor een update!Het voorraadje boeken dat ik in huis had is al verkocht (ik verwacht heel snel een nieuwe stapel) en de reacties van de mensen die hem inmiddels al gelezen hebben zijn lovend. Daar zal best nog een bui tegenin komen, maar het was een goed begin voor mijn zelfvertrouwen. En dan moet het artikel in de krant nog komen! Ik verwacht dat het één dezer dagen in de Tubantia zal worden gepubliceerd. Voor de geïnteresseerden die niet in de buurt van Oldenzaal wonen, kom ik daar uiteraard in deze blog op terug.Tijd om bij te komen was er niet. Zaterdagochtend moest ik vroeg mijn bed uit om een konijnentaart af te spuiten. Die was echt te schattig! En dat was niet de enige taart... Foto's zijn te vinden op mijn Facebookpagina van CosyFood. Tussendoor heb ik veel berichtjes beantwoord. Het enthousiasme over mijn boek is hartverwarmend!Mijn eerste Fanmail die zaterdag heel stiekem in de brievenbus werd gestopt, spande zaterdag wel de kroon. Ik weet niet of ik de afzender er een plezier mee doe door hem te noemen, dus dat doe ik even niet. Maar aan de envelop zie je wel dat het een kunstenaar/artiest uit mijn vriendenkring is. Hij heeft hier wel een goed beeld van Boaz neergezet, hoewel Boaz natuurlijk lang haar heeft. Een kniesoor die daar op let... Ik begrijp hem wel.In de brief was hij vol lof over mijn boek. Hij kon niet meer stoppen met lezen. En hoewel hem al snel duidelijk werd wie de kwade geest in het verhaal was, bleef hij nieuwsgierig naar de ontwikkelingen. Hoe fijn om te horen!Wat ik zelf trouwens wel een dingetje vond, waren de pikante scenes in het verhaal. Die maakten me erg onzeker en ik vond het lastig om ze te schrijven. Maar Boaz en Samantha hebben zo'n soort relatie waarbij ik het niet 'niet' kon schrijven, als je begrijpt was ik bedoel. Dan zou er toch een stukje intensiteit in het verhaal missen, die er wel echt in hoort. Ik kan de brief natuurlijk niet inhoudelijk met jullie delen omdat hij vrij persoonlijk is, maar nu ik hem herlees word ik er toch weer een beetje emotioneel van. Het schrijven van een boek is zo'n onzekere bezigheid. Van tevoren kan je niet inschatten wat mensen ervan gaan vinden. En al jullie lieve woorden doen me echt goed! Alvast bedankt allemaal en deze blog wordt in de loop van deze week zeker vervolgd. Heel veel liefs, Wendy

Wat een dag! Vanochtend stond ik op met het idee dat ik taarten ging bakken. Ik moest er nog een paar afwerken en in de middag één wegbrengen. Dat ging uiteraard door, maar er gebeurde meer!Halverwege de ochtend ging de telefoon. Dat gebeurt vaker. Dit was echter de eerste keer dat ik een journalist aan de lijn had. Hij was door iemand getipt en had interesse in mijn boek Ontploffingsgevaar en in mijn bedrijf CosyFood. Hoe leuk is dat!Toen ging alles snel. Hij wilde graag een gesprek, waar ik uiteraard voor open stond. Ik had wel tijd. Morgen kon in ieder geval, maar vandaag was ook geen probleem. Lekker impulsief! Hij kwam vanmiddag dus langs rond een uur of één. En het was misschien ook wel leuk als ik een taartje voor de foto had, want rond half twee/twee uur kwam de fotograaf. En dan zeg je uiteraard dat dat helemaal prima is. Geen probleem! Ik stond inmiddels te trillen als een rietje. Het was half 11.De kinderen hadden wel door dat ik een beetje uit mijn doen was. Iedereen hielp mee. We moesten wat eerder eten, Valentijn bracht Lennart naar school (doet hij stiekem al de hele week hoor) en Waldemar wilde de kamer wel even stofzuigen. Gelukkig had ik Gwendolyn voor mode-advies en kon ik kiezen uit een paar setjes. Het werd de nieuwe tijgerprintjurk. Inmiddels rende ik als een idioot door het huis, want de citroentaartjes voor Tante Annies (een restaurant waar ik voor werk) moesten nog af en er werden binnen 5 minuten nog twee andere taarten afgehaald. En wat voor taart moest ik maken voor de foto? In eerste instantie ging ik voor de Tony Glamour Party Pie. Die vind ik er altijd zo mooi uitzien. Maar in alle consternatie vergat ik een stevig karton onder de taart te doen en ik vond de vulling anders smaken dan anders. Toen ik de witte chocola tegenkwam in de magnetron, verklaarde dat een hoop. Mijn hersens waren duidelijk ergens anders mee bezig. Over naar plan B.Ik had een biscuitkapsel klaar staan voor de taart van een klant, maar ik had nog wel tijd om die later opnieuw te bakken. Ik vulde hem met aardbeienjam en vanille botercreme, werkte hem af met blauwe enchanted cream en chocoladedrip. Die laatste werkte niet mee, maar toen die erop zat, kreeg ik weer hoop dat het ging lukken. Ik had nog veertig minuten. Even afwerken met macarons, schuim, witte frambozen knetterchocola, strooisel en als finishing touch een beetje glitter, en de eer was gered.En niet voor niets! Even na één uur stond de journalist van de Tubantia voor de deur. We hadden een heel gezellig gesprek en na een half uur ging de bel. Wie kon dat nou weer zijn? De fotograaf dus, waar ik allang niet meer aan dacht. Ik mocht op de foto met mijn taart en een paar boeken. Niets voor mij, want foto's en ik gaan niet zo goed samen. Ik ben benieuwd wat hij ervan heeft gemaakt. Ik heb hem gewaarschuwd!Na ruim een uur stond ik na te shaken. Dit scenario had ik niet bedacht toen ik opstond. En het is maar goed dat alles zo snel achter elkaar gebeurde, anders had ik zeker een slapeloze nacht gehad. Maar wat een bijzondere dag! Van mijn moeder en zus begreep ik dat er aan de andere kant van Nederland (waar het verhaal zich gedeeltelijk afspeelt) zelfs boekhandels zijn die graag een paar exemplaren op de toonbank willen leggen. Ik kan het allemaal niet geloven! Ik had er in deze coronatijd juist bewust voor gekozen om geen boekhandels en bibliotheken te benaderen, omdat signeersessies of lezingen niet echt handig zijn in deze tijd (en ik had niet de illusie dat ook maar iemand hierop zat te wachten). In de toekomst sta ik hier uiteraard voor open!Al met al dus een enerverende dag. Het eerste boek heb ik stiekem al verkocht aan de buurmannen, gesigneerd en wel. Voor morgen ligt hier nog een stapeltje, mocht je interesse hebben en in de buurt wonen... Ik ben heel moe van alle indrukken, maar wilde jullie deze gebeurtenissen niet onthouden. Ik ben zo benieuwd wat morgen gaat brengen! In ieder geval een taart... Die staat al genoteerd in mijn agenda.Liefs, Wendy

Het voelt nog heel onwerkelijk, maar over een paar dagen wordt mijn eerste boek echt uitgegeven.Mijn thriller Ontploffingsgevaar is vanaf 15 mei verkrijgbaar. Zo spannend! Het was bijzonder om het hele traject een keer mee te maken. Eerst ontstond een globaal idee voor het boek. Maar om te schrijven had ik wel een rustig plekje voor mezelf nodig. Gelukkig was er op zolder nog een ieniemieniekamertje over, dat ik verbouwde tot kantoor. Ik hing twee grote prikborden op, die al snel volgeprikt waren met memopapiertjes. Daar ontstond het globale verhaal.En dat verhaal liet zich gelukkig makkelijk schrijven. Lang leve de typecursus van dertig jaar geleden! En het grappige is, dat het verhaal een eigen leven leidde. Gedurende het schrijfproces kwamen er soms onverwachte wendingen uit mijn hysterische typegedrag, die ik van tevoren zelf niet aan zag komen. Het verhaal schreef zich letterlijk zelf. Eén van de vriendinnen die het verhaal mocht lezen toen het af was, dacht tijdens het lezen wel te weten hoe het afliep. Hoe grappig was het toen ze me onderweg naar de sportschool toebeet dat één van haar favoriete personen uit het boek onverwacht iets ergs was overkomen. Daar was ze het helemaal niet meer eens! Hilariteit alom.Het manuscript lag al een tijdje in de kast. Het verhaal liet zich in één winter schrijven. Ik zette direct hoog in en mailde het manuscript naar één van de bekendste thrilleruitgeverijen in Nederland. En kreeg natuurlijk een afwijzing. Als je nog geen naam heb gemaakt, is de kans dat ze je eruit pikken nihil. Daarna durfde ik het niet meer op te sturen. Van een kennis kreeg ik het telefoonnummer van een regionale uitgever. Het duurde een jaar voor ik hem durfde te bellen. Hij nam niet op en ik kreeg zijn voicemail. Als hij na vijf minuten niet terug had gebeld, was dit boek er waarschijnlijk niet gekomen. Helaas gaf hij zelf geen boeken meer uit. Wel gaf hij me de tip om contact op te nemen met BoekScout.Het was bijzonder toen iemand van deze uitgeverij me in februari enthousiast opbelde om te zeggen dat ze interesse hadden in mijn verhaal. De uitnodiging voor een auteursbijeenkomst volgde nog diezelfde dag. En een paar weken later stond ik in het gebouw van BoekScout in Soest. Ik ging met een contract naar huis. Wie had dat gedacht!De communicatie met de meiden bij BoekScout verliep soepel. De tijd van de 'puntjes op de i' brak aan en ik heb het verhaal nog meerdere keren doorgelopen om op elke slak wat extra zout te leggen. De cover werd ontworpen en die vond ik direct prachtig. We waren ruim voor de deadline klaar en het boek kon naar de drukker.Hoe bijzonder was het toen het allereerste exemplaar op zaterdag op de mat viel. En nu is de tijd bijna aangebroken dat mijn boek ook bij jullie op de mat kan vallen! Dat moment vind ik nog veel spannender dan het hele schrijfproces. Maar ik hoop dat jullie er veel leesplezier aan zullen beleven. Bedankt voor jullie interesse! Er begint alweer inspiratie op te borrelen voor een nieuw verhaal, dus wie weet...